|
|
The Story of Rostam and Esfandiār from the Shāhnāme of
Ferdawsi |
داستان رستم و اسفندیار |
AUDIO Part 20 All |
Learn the VOCABULARY for
this poem!
Go to Part 8b
Part 9a Go to
Part 9b |
Text & Translation |
|
title 9
|
How Bahman gave the Message to Rustam |
پیامی رسان ز اسفندیار دیدن بهمن رستم را |
332
|
A mountain lay before the youth who urged
His gallant charger thither, |
یکی کوه بد پیش مرد جوان
برانگیخت آن باره را پهلوان |
333
|
then looked down
Upon the chase. The captain of the host
Appeared in sight—a man like Mount Bístún. |
نگه کرد بهمن به نخچیرگاه
بدید آن بر پهلوانِ سپاه |
334
|
He held a sapling in one hand |
درختی گرفته به چنگ اندرون
برِ او نشسته بسی رهنمون |
335
|
whereon
An onager was spitted. By his side
Were placed his iron mace and other gear. |
یکی نرّه گوری زده بر درخت
نهاده برِ خویش گوپال و رخت |
336
|
Within his other hand he held a goblet
A-brim with wine; his son was in attendance; |
یکی جام پر می به دست دگر
پرستنده بر پایْ پیشش پسر |
337
|
Rakhsh roamed about the meadow. There were trees,
Grass, and a stream withal. |
همی گشت رخش اندر آن مرغزار
درخت و گیا بود و هم جویبار |
338
|
“'Tis either Rustam,”
Bahman said, “or the rising sun, |
به دل گفت بهمن که این رستم است
و یا آفتاب سپیدهدم است |
339 |
for none
In all the world hath looked on such another,
Or heard of such from famous men of old. |
به گیتی کسی مرد ازین سان ندید
نه از نامدارانِ پیشی شنید |
340
|
I fear me that the brave Asfandiyár
Will not stand up to him, but quit the combat. |
بترسم که با او یل اسفندیار
نتابد بپیچد سر از کارزار |
341 |
So let me kill him with a crag and make
The hearts of Zál and of Rúdába writhe.” |
من این را به یک سنگ بیجان کنم
دل زال و رودابه پیچان کنم |
342 |
He loosed a flinty boulder from the height,
And sent it downward from the lofty peak. |
یکی سنگ زان کوه خارا بکند
فرو هشت زان کوهسار بلند |
343 |
Zawára from the hunting-ground beheld it,
And heard the rumble that it made withal. |
ز نخچیرگاهش زواره بدید
خروشیدن سنگ خارا شنید |
344 |
He shouted: “Paladin and cavalier!
A stone is rolling from the mountain-top!” |
خروشید کای مهتر نامدار
یکی سنگْ غلتان شد از کوهسار |
345 |
But Rustam to Zawára's wonderment
Ne'er moved nor laid aside the onager; |
نجنبید رستم نه بنهاد گور
زواره همی کرد زین گونه شور |
346 |
He waited till the stone was close to him,
While all the mountain darkened by its dust, |
همی بود تا سنگ نزدیک شد
ز گردش برِ کوه تاریک شد |
347 |
Then with a kick dispatched it far away,
Whereat Zawára praised him joyfully. |
بزد پاشنه سنگ بنداخت دور
زواره برو آفرین کرد و پور |
348 |
Bahman was sick at heart at Rustam's deed
And, marking both his majesty and mien, |
غمی شد دل بهمن از کار اوی
چو دید آن بزرگی و کردار اوی |
349 |
Said: “If the glorious Asfandiyár
Should fight against a man of such renown
He would be vanquished vilely. |
همی گفت گر فرّخ اسفندیار
کند با چنین نامور کارزار |
350 |
It were better
For him to deal with Rustam courteously, |
تن خویش در جنگ رسوا کند
همان بهْ که با او مدارا کند |
351 |
Who, if he overcame Asfandiyár,
Would seize on all the country of Írán.” |
ور ایدون که او بهتر آید به جنگ
همه شهر ایران بگیرد به چنگ |
Go to Part 8b
Part 9a Go to
Part 9b |
|