|
|
|
|
The Story of Rostam and Esfandiār from the Shāhnāme of
Ferdawsi |
داستان رستم و اسفندیار |
|
AUDIO Part 34 All |
Learn the VOCABULARY for
this poem!
Go to Part 13b
Part 14a Go to
Part 14b |
|
Text & Translation |
|
|
title 14
|
How Asfandiyár excused himself for not summoning Rustam to the
Feast |
به گیتی چنان دان که رستم منم
پند رستم به اسفندیار |
|
592 |
Then like an elephant he mounted Rakhsh,
Whose neighings could be heard two miles away, |
نشست از بر رخش چون پیل مست
یکی گُرزه‌ٔ گاوپیکر به دست |
|
593
|
And hurried to the river, where the troops
Pressed eagerly to see him, |
بیامد دمان تا به نزدیک آب
سپه را به دیدار او بد شتاب |
|
594
|
while the hearts
Of those that saw him loved him. |
هر آن کس که از لشکر او را بدید
دلش مهر و پیوند او برگزید |
|
595 |
All exclaimed:—
“This noble chief resembleth none but Sám,
The cavalier. |
همی گفت هرکس که این نامدار
نماند به کس جز به سام سوار |
|
596
|
An iron hill is he
Upon the saddle and thou wouldest say
That Rakhsh is Áhriman's own mount, |
برین کوهه‌ٔ زین کُهِ آهن است
همان رخش گویی که آهرمن است |
|
597
|
and were
A mighty elephant his opposite
Then splash its head with mourning hues. |
اگر هم نبردش بود ژنده پیل
برافشاند از تارَک پیل نیل |
|
598
|
The king
Must have a witless pate to give up one
That is possessed of Grace divine and prowess—
A moonlike chieftain like Asfandiyár—
To slaughter for the sake of crown and throne.
He groweth greedier with age and fonder
Of signet and of diadem.” |
کسی مرد ازین سان به گیتی ندید
نه از نامداران پیشین شنید |
|
599
|
|
خرد نیست اندر سر شهریار
که جوید ازین نامور کارزار |
|
600
|
|
برین سان همی از پی تاج و گاه
به کشتن دهد نامداری چو ماه |
|
601 |
|
به پیری سوی گنج یازان‌تر است
به مُهر و به دیهیم نازان‌تر است |
|
602 |
|
همی آمد از دور رستم چو شیر
به زیر اندرون اژدهای دلیر |
|
603 |
When Rustam
Drew near, Asfandiyár went forth to meet him. |
چو آمد به نزدیک اسفندیار
هم آنگه پذیره شدش نامدار |
|
604 |
Said Rustam: “Paladin and glorious youth,
But of new-fangled manners! |
بدو گفت رستم که ای پهلوان
نوآیین و نوشاخ و فرّخ جوان |
|
605
|
so thy guest
Was thought unworthy of the summoning!
Thy promise is a promise and no more. |
خُرامی نیرزید مهمان تو
چنین بود تا بود پیمان تو |
|
606 |
Attend to what I say, and be not hasty
Without a cause with one advanced in years. |
سخن هرچه گویم همه یاد گیر
مشو تیز با پیر بر خیره خیر |
|
607 |
Thou thinkest far too highly of thyself,
And art too haughty to the chiefs. |
همی خویشتن را بزرگ آیدت
وزین نامداران سترگ آیدت |
|
608 |
Good sooth!
Thou holdest me but light in point of courage,
And slight in counsel and in understanding. |
همانا به مردی سبک داریَم
به رای و به دانش تُنُک داریَم |
|
609 |
Know that I am the Rustam of the world,
The lustre of the race of Narímán. |
به گیتی چنان دان که رستم منم
فروزنده‌ٔ تخم نیرم منم |
|
610 |
I make the Black Dív gnaw his hand, I lay
The heads of sorcerers low. |
بخاید ز من چنگ دیو سپید
بسی جاودان را کنم ناامید |
|
611 |
The mighty men
That saw mine iron corslet, and that great
And roaring Lion that I rode, abandoned
The field without a blow and on the plain
Threw down their bows and arrows |
بزرگان که دیدند ببر مرا
همان رخش غرّان هژبر مرا |
|
Go to Part 13b
Part 14a Go to
Part 14b |
| |
