|
|
|
|
The Story of Rostam and Esfandiār from the Shāhnāme of
Ferdawsi |
داستان رستم و اسفندیار |
AUDIO Part 66 All
|
Learn the VOCABULARY for
this poem!
Go to Part 24d
Part 25a Go to
Part 25b |
|
Text & Translation |
|
|
title 25
|
How Rustam took Counsel with his Kin |
برستم من از چنگ آن اژدها
آسودن رستم در خانه |
|
1217
|
Now Rustam for his part regained his palace
Where Zál beheld him in his grievous plight. |
وزان روی رستم به ایوان رسید
مر او را بر آن گونه دستان بدید |
|
1218
|
Zawára too and Farámarz shed tears,
And were consumed by sorrow for his wounds. |
زواره فرامرز گریان شدند
از آن خستگی‌هاش بریان شدند |
|
1219
|
Rúdába, when she heard the others' cries,
Began to pluck her hair and tear her face. |
ز سر بر همی کند رودابه موی
بر آواز ایشان همی خست روی |
|
1220
|
Zawára came and, loosing Rustam's girdle,
Removed his armour and the tiger-skin, |
زواره به زودی گشادش میان
ازو برکشیدند ببرِ بیان |
|
1221
|
While all the skilful gathered at the door, |
هر آن کس که دانا بد از کشورش
نشستند یکسر همه بر درش |
|
1222
|
But Rustám bade to take them first to Rakhsh. |
بفرمود تا رخش را پیش اوی
ببردند و هرکس که بد چاره‌جوی |
|
1223
|
Shrewd Zál plucked his own hair and laid his cheeks
On Rustam's wounds, |
گرانمایه دستان همی کند موی
بران خستگی‌ها بمالید روی |
|
1224 |
and cried: “That I should live
Hoar-headed to behold my dear son thus!” |
همی گفت من زنده با پیرْ سر
بدیدم بدین سان گرامی پسر |
|
1225
|
Then Rustam said: “What booteth to bewail?
That which hath happened is by Heaven's decree. |
بدو گفت رستم کزین غم چه سود
که این زآسمان بودنی کار بود |
|
1226 |
The matter now confronting me is harder,
More fearful to my soul, |
به پیش است کاری که دشوارتر
وزو جان من پر ز تیمارتر |
|
1227 |
for ne'er have I
Beheld the equal of Asfandiyár,
The brazen-bodied, for courageousness
In time of battle. |
که هرچند من بیش پوزش کنم
که این شیردل را فروزش کنم |
|
1228
|
|
نجوید همی جز همه ناخوشی
به گفتار و کردار و گردنکشی |
|
1229 |
I have roamed the world,
And wotted both of sights and mysteries. |
رسیدم ز هر سو به گِرد جهان
خبر یافتم زآشکار و نهان |
|
1230 |
I took the White Dív by the waist and hurled him
Down to the ground as 'twere a willow-branch. |
گرفتم کمربند دیو سپید
زدم بر زمین همچو یک شاخ بید |
|
1231 |
My poplar shafts were wont to pierce an anvil,
And scorn a shield. |
نتابم همی سر ز اسفندیار
از آن زور و آن بخشش کارزار |
|
1232
|
|
خدنگم ز سندان گذر یافتی
زبون داشتی گر سپر یافتی |
|
1233 |
I often hit with them
The armour of Asfandiyár, but they
Proved thorns 'gainst stone! |
زدم چند بر گبر اسفندیار
گراینده دست مرا داشت خوار |
|
1234
|
Again, the pards on
seeing
My sword would skulk beneath the rocks and yet |
همان تیغ من گر بدیدی پلنگ
نهان داشتی خویشتن زیر سنگ |
|
1235
|
It will not cleave the breastplate on his breast,
Or e'en a bit of silk upon his head! |
نبُرّد همی جوشن اندر برش
نه آن پارهٔ پرنیان بر سرش |
|
1236 |
However oft too I excuse myself,
That I may warm that stony heart of his,
He only seeketh to disgrace me more
By words and actions full of arrogance.
Thank God! night came, and when he could not see |
سپاسم ز یزدان که شب تیره شد
در آن تیرگی چشم او خیره شد |
|
Go to Part 24d
Part 25a Go to
Part 25b |
| |
