|
|
The Story of Rostam and Esfandiār from the Shāhnāme of
Ferdawsi |
داستان رستم و اسفندیار |
AUDIO Part 64 All |
Learn the VOCABULARY for
this poem!
Go to Part 24b
Part 24c Go to
Part 24d |
Text & Translation |
|
1175
|
Bind all my wounds and call some of my kin— |
ببندم همه خستگیهای خویش
بخوانم کسی را که دارم به پیش |
1176
|
Zawára, Farámarz, Zál, and the others
Of name— |
زواره فرامرز و دستان سام
کسی را ز خویشان که دارند نام |
1177
|
and now I will perform thy hest,
For loyalty to thee is righteousness.” |
بسازم کنون هرچه فرمان توست
همه راستی زیر پیمان توست |
1178
|
Asfandiyár, the brazen-bodied, said:—
“Old, self-willed reprobate! |
بدو گفت رویینتن اسفندیار
که ای برمنش پیر ناسازگار |
1179
|
thou art a man,
A great and strong one, knowing many shifts,
And charms and counsels. |
تو مردی بزرگی و زور آزمای
بسی چاره دانی و نیرنگ و رای |
1180
|
I have marked thy false-ness
All through, and long to see thine overthrow, |
بدیدم همه فر و زیب تو را نخواهم که بینم نشیب تو را |
1181
|
But still I give thee quarter for this night;
Thou shalt go home; but dally not with guile. |
به جان امشبی دادمت زینهار
به ایوان رسی کام کژّی مخار |
1182 |
Do as I bid and never bandy words
With me again.” |
سخن هرچه پذرفتی آن را بکن
ازین پس مپیمای با من سخن |
1183
|
Then Rustam answered him:—
“I will make shift to charm my wounds away.” |
بدو گفت رستم که ایدون کنم
چو بر خستگیها بر افسون کنم |
1184 |
He left the presence of Asfandiyár,
Who watched to see how Rustam would proceed. |
چو برگشت از رستم اسفندیار
نگه کرد تا چون رود نامدار |
1185 |
Sore wounded as he was he crossed the river;
Those arrow-wounds enforced him to dispatch.
When he had crossed the river??like a boat
He prayed to God for succour for his body, |
چو بگذشت مانند کشتی به رود
همی داد تن را ز یزدان درود |
1186
|
And said: “O Thou, the just and holy Judge!
If I shall perish by these wounds of mine |
همی گفت کای داور داد و پاک
گر از خستگیها شوم من هلاک |
1187 |
What noble will avenge me, who take up
My rede, my courage, and my precedents?” |
که خواهد ز گردنکشان کین من
که گیرد دل و راه و آیین من |
1188
|
Asfandiyár was gazing after him,
And, having seen him reach the farther bank, |
چو اسفندیار از پسش بنگرید بر آن روی رودش به خشکی بدید |
1189 |
Exclaimed: “They say that he is not a man!
He is a mighty, raging Elephant!” |
همی گفت کین را مخوانید مرد
یکی ژنده پیل است با دار و بَرد |
1190 |
|
گذر کرد پر خستگیها بر آب
از آن زخم پیکان شده پرشتاب |
1191 |
Then added in amaze: “Almighty Judge! |
شگفتی بمانده بد اسفندیار
همی گفت کای داور کامگار |
1192 |
It was Thy will to make him of this sort,
Who art the Author both of earth and time.” |
چنان آفریدی که خود خواستی
زمان و زمین را بیاراستی |
1193 |
He went his way, and from his tent-enclosure
Rose wailings. Bishútan came out lamenting |
بدانگه که شد نامور بازَ جای
پشوتن بیامد ز پردهسرای |
1194 |
For gallant Núsh Ázar and Mihr-i-Núsh.
|
ز نوشآذر گُردْ وز مهر نوش
خروشیدنی بود با درد و جوش |
Go to Part 24b
Part 24c Go to
Part 24d |
|