1 2a 2b 2c 3a 3b 4a 4b 4c 5a 5b 6a 6b 7a 7b 7c 7d 8a 8b 9a 9b 9c 10a 10b 10c 11a 11b 12a 12b 12c 12d 13a 13b 14a 14b 14c 15 16a 16b 17a 17b 18a 18b 18c 19a 19b 19c 19d 19e 20a 20b 20c 21a 21b 21c 22a 22b 22c 23a 23b 23c 24a 24b 24c 24d  25a 25b 26a 26b 26c 26d 27a 27b 27c 28a 28b 28c 28d 29a 29b 29c 29d 30a 30b 30c 30d 31a 31b 31c
This page contains a poem with translation, audio recordings & vocabulary flashcards
  The Story of Rostam and Esfandiār from the Shāhnāme of Ferdawsi داستان رستم و اسفندیار
AUDIO Part 33 All Learn the VOCABULARY for this poem!

Go to Part 13a     Part 13b     Go to Part 14a

Text & Translation  
576 If one would feast, the other strive for vengeance,
Consider which the more deserveth praise.”
یکی بزم جوید یکی رزم و کین
نگه کن که تا کیست با آفرین
577 The prince replied: “If I shall not obey
The Sháh
چنین داد پاسخ ورا نامدار
 که گر من بپیچم سر از شهریار
578 I shall be censured in this world,
And God will call me to account hereafter.
بدین گیتی‌ اندر نکوهش بود
همان پیش یزدان پژوهش بود
579 I would not sell both worlds for Rustam's sake;
No man will sew up his own eyes and heart.”
دو گیتی به رستم نخواهم فروخت
کسی چشم دین را به سوزن ندوخت
580 The other said: “The outcome of good counsel.
Will profit thy pure body and thy soul.
بدو گفت هر چیز کآمد ز پند
تن پاک و جان تو را سودمند
581 I have said all. Now choose thee which is best;
A prince's heart should be above revenge.”
همه گفتم اکنون بهی برگزین
دل شهریاران نیازد به کین
582 The chieftain bade the cooks to spread the board,
But said to no one: “Summon Rustam hither.”
سپهبد ز خوالیگران خواست خوان
کسی را نفرمود کو را بخوان
583 The eating done he took the cup in hand,
Spake of the Brazen Hold,
چو نان خورده شد جام می برگرفت
ز رویین دژ آنگه سخن درگرفت
584 of his own manhood,
And drank in honour of the king of kings,
از آن مردی خود همی یاد کرد
به یاد شهنشاه جامی بخورد
585 While Rustam stayed within his palace-walls,
Remembering his promise to eat bread.
همی بود رستم به ایوان خویش
ز خوردن نگه داشت پیمان خویش
586 Now when a long while passed and no one came,
Though Rustam often looked along the road,
چو چندی برآمد نیامد کسی
نگه کرد رستم به ره بر بسی
587 And when the time for feasting had gone by,
The hero's dignity could brook no more.
چو هنگام نان خوردن اندر گذشت
ز مغز دلیر آب برتر گذشت
588 He smiled and said: “My brother! deck the board,
And summon to the feast the men of birth.
بخندید و گفت ای برادر تو خوان
بیارای و آزادگان را بخوان
589 If 'tis the custom of Asfandiyár
To treat us with such superciliousness
گر این است آیین اسفندیار
تو آیین این نامدار یاددار
590 As to invite and then not summon us,
Hope for no good from him.”
He spake. They decked
The board and, having eaten, rose. Then said
The heroic paladin to Farámarz:—
“Bid saddle Rakhsh as they would do in Chín.
بفرمود تا رخش را زین کنند
همان زین به آرایش چین کنند
591 I shall go back and tell Asfandiyár:—
‘Prince though thou art, remember: he that breaketh
His plighted word hath in himself effaced
The pathway that the great and good have traced.’”
شوم باز گویم به اسفندیار
کجا کار ما را گرفتست خوار

Go to Part 13a     Part 13b     Go to Part 14a