The Rose Garden: Introduction
Sa`di |
|
|
Listen all
|
Learn the VOCABULARY for Part 8 |
گلستان از سعدی: دیباچه |
| |
|
|
|
After maturely considering these sentiments, I thought
proper to sit
down in the mansion of retirement to fold up the skirts of
association, to wash my tablets of heedless sayings and no more to
indulge in senseless prattle: |
بعد از تأمّل این معنی مصلحت آن دیدم که در نشیمن
عزلت نشینم، و دامن از صحبت فراهم چینم، و دفتر از گفته‌های
پریشان بشویم، و من بعد پریشان نگویم. |
|
|
To sit in a corner, like one with a cut tongue, deaf and
dumb,
Is better than a man who has no command over his tongue. |
زبان بریده به کنجی نشسته صمٌ بُکم
به از کسی که زبانش نباشد اندر حکم. |
|
|
I continued in this resolution till a friend, who had been
my
companion in the camel-litter of misery and my comrade in
the closet
of affection, entered at the door, according to his old
custom with
playful gladness, and spread out the surface of desire; but
I would
give him no reply nor lift up my head from the knees of worship. He
looked at me aggrieved and said: |
تا یکی از دوستان که در کجاوه انیس من بودی و
در جحره جلیس، به رسم قدیم از در درآمد. چندان که نشاط ملاعبت کرد و بساط مداعبت گسترد جوابش نگفتم، و سر از زانوی
تعبّد بر نگرفتم. رنجیده نگه کرد و گفت: |
|
|
'Now, while thou hast the power of utterance,
Speak, O brother, with grace and kindness
Because tomorrow, when the messenger of death arrives,
Thou wilt of necessity restrain thy tongue. |
کنونت که امکان گفتار هست
بگو ای برادر، به لطف و خوشی
که فردا چو پیک اجل در رسد،
به حکم ضرورت زبان در کشی. |
|
|
<<Previous Part Part
8 Next Part>> |
