The Rose Garden: Introduction
Sa`di |
|
|
Listen all
|
Learn the VOCABULARY for Part 7 |
گلستان از سعدی: دیباچه |
| |
|
|
|
May God, whose name be
exalted and hallowed, keep in security and peace the pure
country of Shiraz until the time of the resurrection, under
the authority of righteous governors and by the exertions of
practical scholars. |
ایزد تعالی و تقدّس خطّهٔ پاک شیراز را به هیبت حاکمان عادل و
همّت عالمان عامل تا زمان قیامت در امان سلامت نگه داراد. |
|
|
The country of Pares dreads not the vicissitudes of time,
As long as one presides over it like thee, the shadow of
God.
Today no one can point out on the surface of the earth,
A place like the threshold of thy door, the asylum of
comfort.
On thee is incumbent the protection of the distressed and
gratitude
Upon us and reward on God the creator of the world,
As long as the world and wind endure. |
اقلیم پارس را غم از آسیب دهر نیست،
تا بر سرش بود چو تویی سایهٔ خدا.
امروز کس
نشان ندهد در بسیط خاک
مانند آستان درت مأمن رضا.
بر توست پاس خاطر بیچارگان و شکر
بر ما و بر خدای جهان آفرین جزا.
یا رب، ز باد فتنه نگه دار خاک پارس
چندان که خاک را بود و باد را بقا.
|
|
|
I
was one night meditating on the time which had elapsed,
repenting of the life I had squandered and perforating the
stony
mansion of my heart with adamantine tears. 1 I uttered the
following
verses in conformity with the state of mind: |
یک شب تأمّل ایّام گذشته می‌کردم، و بر عمر تلف کرده
تأسّف می‌خوردم، و سنگ سراچهٔ دل به الماس آب دیده می‌سفتم، و
این بیت‌ها مناسب حال خود می‌گفتم. |
|
|
Every moment a breath of life is spent,
If I consider, not much of it remains.
O thou, whose fifty years have elapsed in sleep,
Wilt thou perhaps overtake them in these five days?
Shame on him who has gone and done no work.
The drum of departure was beaten but he has not made his
load. |
هر دم از عمر می‌رود نفسی.
چون نگه می‌کنم نماند بسی.
ای که پنجاه رفت و در خوابی،
مگر این پنج روز دریابی.
خجل آن کس که رفت و کار نساخت،
کوس رحلت زدند و بار نساخت. |
|
|
Sweet sleep on the morning of departure
Retains the pedestrian from the road.
Whoever had come had built a new edifice.
He departed and left the place to another
And that other one concocted the same futile schemes
And this edifice was not completed by anyone.
Cherish not an inconstant friend.
Such a traitor is not fit for amity.
As all the good and bad must surely die,
He is happy who carries off the ball of virtue.
Send provision for thy journey to thy tomb.
Nobody will bring it after thee; send it before.
Life is snow, the sun is melting hot.
Little remains, but the gentleman is slothful still.
O thou who hast gone empty handed to the bazar,
I fear thou wilt not bring a towel filled.
Who eats the corn he has sown while it is yet green,
Must at harvest time glean the ears of it.
Listen with all thy heart to the advice of Sa'di.
Such is the way; be a man and travel on.
|
خواب نوشین بامداد رحیل
باز دارد پیاده را ز سبیل.
هرکه آمد عمارتی
نو ساخت
رفت و منزل به دیگری پرداخت
وان دگر پخت همچنین هوسی
وین عمارت به سر نبرد کسی
یار ناپایدار دوست مدار
دوستی را نشاید این
غدّار
نیک و بد چون همی بباید مرد،
خنک آن کس که گوی نیکی برد.
برگ عیشی به گور خویش فرست
کس نیارد ز پس
ز پیش فرست
عمر برف است و آفتابِ تموز.
اندکی ماند و خواجه غرّه هنوز.
ای تهیدست رفته در بازار،
ترسمت پر نیاوری دستار.
هر که مزروع خود بخورد به خوید
وقت خرمنش خوشه باید چید. |
|
|
<<Previous Part Part
7 Next Part>> |
