The Rose Garden: Introduction
Sa`di |
|
Listen all
|
Learn the VOCABULARY for Part 11 |
گلستان از سعدی: دیباچه |
|
|
|
The next morning when the intention of returning had
prevailed
over the opinion of tarrying, I saw that my friend had in
his skirt
collected roses, sweet basil, hyacinths and fragrant herbs
with the
determination to carry them to town; whereon I said: |
بامدادان که خاطر باز آمدن بر رای نشستن غالب
آمد، دیدمش دامنی گل و ریحان و سنبل و ضیمران فراهم آورده و
آهنگ رجوع کرده. |
|
'Thou knowest
that the roses of the garden are perishable and the season
passes
away', and philosophers have said: 'Whatever is not of long
duration
is not to be cherished.' |
گفتم: «گل بستان را چنان که دانی،
بقایی و عهد گلستان را وفایی نباشد، و حکیمان گفتهاند:
«هرچه نپاید دلبستگی را نشاید.» |
|
He asked: 'Then what is to be done?' I
replied: 'I may compose for the amusement of those who look
and for
the instruction of those who are present a book of a Rose
Garden, a
Gulistan, whose leaves cannot be touched by the tyranny of
autumnal
blasts and the delight of whose spring the vicissitudes of
time will
be unable to change into the inconstancy of autumn. |
گفتا: «طریق چیست.» گفتم:
«برای نزهت ناظران و فسحت حاضران کتاب گلستانی توانم تصنیف
کردن که باد خزان را بر ورق او دست تطاول نباشد و گردش زمان عیش
ربیع آن را به طیش خریف مبدّل نکند. |
|
Of what use will be a dish of roses to thee?
Take a leaf from my rose-garden.
A flower endures but five or six days
But this rose-garden is always delightful. |
به چه کار آیدت ز گل طبقی.
از گلستان من ببر ورقی.
گل همین پنج روز و شش باشد. وین گلستان همیشه خوش باشد.» |
|
After I had uttered these words he threw away the flowers
from his
skirts, and attached himself to mine, saying: 'When a
generous
fellow makes a promise he keeps it.' |
حالی که من این حکایت بگفتم دامن گل بریخت و در
دامنم آویخت که: الکریمُ اذا وعد وفی |
|
<<Previous Part Part
11 Next Part>> |